▲ ROZDZIAŁ 1 ▲

Vilu się zawahała. Jednak, jeśli to coś poważnego…?

-Halo?

-Halo? Viola? Violu, słuchaj, dzięki U-Mix mamy serio wielu fanów! Wyobraź sobie, że tu, w Rzymie jakaś osoba zaczepiła mnie i poprosiła o autograf!

-Serio, świetnie! Co u Ciebie? A i, czy Luca pojechał z Tobą? Bo wczoraj przechodziłam obok Resto i było zamknięte…

-Tak, Luca jest tu i… zostaje w Rzymie na stałe. Uznał, że tu, w miejscu, z którego pochodzi, może stać się sławny. Nie mam nic przeciwko, ale jak na razie dorabia jako… uliczny grajek. To mnie dobija.

-Oj, spokojnie. A wiesz co zrobi z barem?

-Myślę, że sprzeda. Vilu, nie przeszkodziłam Ci może dzwoniąc do Ciebie?

-Nie, nie…

-A co robiłaś?

-Nic, rozmyślałam…

-Ven y Canta… - śpiewała Naty idąc z domu do sklepu. – Czy mi się wydaje, czy dzwoni telefon? – Sięgnęła do torebki. – Ludmiła… Raczej nie będę odbierać.

Szła patrząc na chodnik. Nagle o kogoś zahaczyła. To był Maxi. Jednak szybko wstała, otarła kolana i poszła dalej nie zwracając na niego uwagi. Nie wiedziała, że więcej go już nie zobaczy…

-Na… Naty! Naty! – Maxi wołał jak oszalały, ale tak czy tak ona go zignorowała. Chciał powiedzieć jej, że wyjeżdża do Hiszpanii, co prawda stamtąd nie pochodzi, ale jego matka znalazła tam pracę…

-Jeju, o co mu chodzi? – Pomyślała i przyspieszyła krok. A do niej wydzwaniała Ludmiła. – Koniec! Koniec tego! Dziś w galerii handlowej zmieniam numer komórki i tyle!

Wieczorem Maxi chciał zadzwonić do Naty, lecz ta nie odbierała.

-Jest na mnie wściekła, czy jak? – Rozmyślał. – No nic, najwyżej Viola jej to przekaże – powiedział i zadzwonił do Violi.

-Halo?

-Halo? Maxi? Dlaczego dzwonisz w środku nocy?

-To bardzo ważna sprawa! Chcę powiedzieć Naty, że wyjeżdżam na zawsze do Hiszpanii. Ale ona nie odbiera.

-Próbowałam, ode mnie też nie odbiera.

-No to klopsik. Dobra, dzięki.

-Proszę. Do zobaczenia!

-Pa.

– NATY! ODBIERZ! – Ludmiła próbowała zadzwonić do Naty. – Dlaczego ona nie odbiera, jest na mnie wściekła, czy jak?

Tak samo próbowali wszyscy.

Następnego dnia rano Natalia  sprawdziła swoją starą komórkę.

-Dwadzieścia dwa nieodebrane połączenia? Jak to możliwe? O co chodzi?

I tu dostała SMS-a od Cami:

„Naty, na lotnisko, szybko! Masz pół godziny!”

-Hę? – Naty nie ukrywała zdziwienia, aczkolwiek założyła kurtkę, złapała TAXI i pojechała na lotnisko. Na powitanie zauważyła Camila, nadawczynię SMS-a, która powiedziała:

-Naty, za chwilę przyjedzie tu Maxi i odleci do Hiszpanii na zawsze…

-Co? Nie, nie wierzę… -Nati opuściła tamtą sale. Usiadła w małym korytarzyku. Wyjrzała przez okno – zauważyła Maxi’ego. Wsiadał do samolotu.

-Nie! – Poturbowała do przejścia. Przy bramce w budynku zatrzymał ją ochroniarz.

-Dokąd pani tak pędzi?

-Tam jest Maxi, muszę się z nim pożegnać!

-Mowy nie ma – cofnął ją.

Bez sił wróciła do korytarza. Przez okno widziała odlatujący samolot. Z jej oczu zaczęły lecieć łzy. Podeszła do niej Cami.

-Nie martw się…

-Jak? To moja wina, nie uwierzyłam Ci.

-Nie płacz, znajdziemy rozwiązanie. Jeszcze się zobaczycie.





                                                                         ▲                                                      
Rozdział pisałam w nocy, więc nie ma co się dziwić, to nic specjalnego.
Mini zapowiedź drugiego rozdziału:
"     Ten dzień był pełen różnych wydarzeń. Maxi odjechał do Hiszpanii, a Olga... Ach, ta Olga. Olga
Nagle Vilu skończyła pisać.
-Olga!
Zbiegła na dół. Olgi nie było. Tylko karteczka na stole. Viola wzięła ją do ręki i zaczęła czytać. Nie wierzyła własnym oczom.   "

Już jutro!